Duiken met zeehonden bij de Farne Islands

De zomervakantie staat voor de deur! Dat betekent dat er niet alleen veel gedoken wordt in Nederland en België, maar natuurlijk ook veel in het buitenland. Daarom presenteren we zo nu en dan verslagen uit andere landen, ter inspiratie voor je eigen duikvakantie of om gewoon eens bij weg te dromen...

De Farne Islands zijn mooi; zowel onder water als erboven

Het is 24 april en we zitten op de ferry, die ons van IJmuiden naar Newcastle brengt. Een week vakantie en daarna een lang weekend bij onze dochter en schoonzoon in Schotland. Ik heb mijn duikspullen mee en heb een afspraak met een duikorganisatie bij St Abbs. Op vrijdag kan ik wrakduiken. Helaas belt deze man af, omdat er te weinig belangstelling is. Ik kan wel op zaterdag of zondag, maar dan ben ik bij onze dochter. Zij hebben geen vakantie, dus kan ik hen alleen in het weekend bezoeken. Jammer.

Soloduik tussen de zeehonden

Dan maar proberen bij de Farne Islands. Daar kun je duiken met zeehonden. Maar daar is het al van het zelfde laken een pak. Er zijn geen duikers. We kunnen wel een rondvaart maken rond de eilanden en zelfs een uurtje worden afgezet, maar voor één man 3,5 uur weg met een boot is niet aantrekkelijk voor de organisatie. Maar omdat hij dit niet hardop wilde zeggen en me een beetje aan het lijntje houdt, blijf ik hem bestoken met deze vraag en warempel: hij gaat overstag.

Ik mag op woensdag op 13.00 uur langskomen. Het is dan hoog water en hij wil me afzetten bij de zeehondenkolonie. Dan moet ik wel mijn spullen optuigen terwijl hij vaart. Geen probleem lijkt mij. Na een halfuurtje varen gaat hij voor anker. We zijn hier twee dagen eerder ook geweest voor de rondvaart en het bezoek aan één van de eilanden. Toen veel vogels gezien, waaronder de beroemde papegaaiduikers. Toen zat er 40 man aan boord à raison van 15 pond per man en nu maar één man voor 40 pond.

Nieuwsgierig tussen het kelp

Ik spring het water in en ga over het kelp op kompas naar de kant. Door de stroming drijf ik wat af. Dat zie ik als ik even boven kom. Nieuwe koers gezet en nu kom ik wel vlak bij de kolonie boven water. Nieuwsgierig kijken deze dieren mij aan. Het zijn grijze zeehonden. Net als Happie, die vorig jaar in Zeeland zoveel opschudding veroorzaakte. Deze zijn echter wel schuwer.

Als ik om me heen kijk, zie ik dat ik omcirkeld ben door minstens tien zeehonden, die hun kop boven water steken. Ik kijk onder water, maar zie niks. Daarvoor is het zicht te slecht. Ik besluit om me op de bodem te laten zakken. Daar is wel een open plek tussen het kelp. Ik ga liggen en hoop dat de nieuwsgierigheid het wint van de angst. Er gaan enkele minuten voorbij. Ik ben al bang dat ze niet komen, maar dan zwemt er één langs om meteen weer uit het zicht te verdwijnen. Dan nog één. Er trekt er een aan mijn flipper. Als ik me wil omdraaien voor een foto schiet hij weg en verdwijnt uit het zicht.

Foto na foto

Ik kijk weer voor me en daar ligt er één op twee meter van me af. Heel langzaam zwem ik iets naar voren, de camera in de aanslag en ja, daar is mijn eerste foto. Ik wacht af wat er gaat gebeuren. Hij komt naar mij toe. Weer een foto. Een derde foto, terwijl hij in de lens kijkt. Het kan niet op. Inmiddels zit ik op mijn knieën. Hij komt nog dichterbij. Hij schuift over mijn camera en zet dan zijn vinnen op mijn armen. En snuffelt dan aan mijn masker en cap. Herinneringen aan de avonturen met Happie komen boven, maar als ik me dan beweeg om hem af te weren, zwemt hij weg en is uit het zicht verdwenen. Dan voel iets trekken aan mijn flipper. Ik draai me nu heel voorzichtig iets om. Het lukt me om er een foto van te maken. Yes. Het gaat goed met foto's maken. Regelmatig zwemmen er nog een aantal langs, maar niemand benadert me meer.

Een escorte en koffie om op te warmen

Op de terugweg naar de boot word ik wel geëscorteerd door een aantal exemplaren. Het valt nog niet mee om tegen de stroming in te zwemmen. Maar na vijf minuten ploeteren, ben ik toch bij de boot. Een lift brengt mij aan boord. Ik zie overal zeehondenkoppies boven water uitsteken. Wat zouden ze denken? Op de terugweg moeten we tegen de stroming in. Dat is te merken. Het boegwater komt gutsend over het dek. Alleen in de stuurhut bij de schipper is het droog. De ruitenwissers hebben moeite om al het water weg te vegen.

Een kop koffie om warm te worden kan er wel af. Toch netjes van de goede man. Nog even 40 pond aftikken en ik en rij weer naar de cottage, die we gehuurd hebben. Ik ben weer een ervaring rijker.