Duikwrakjes Scharendijke West - De Zeehond en De Rat
Het duikseizoen is weer volop aan de gang en ook met de duikschool hebben we het inmiddels erg druk. Zoals vrijwel elk duikcentrum, hebben ook wij een favoriete duiklocatie, waar vrijwel alle duiken plaatsvinden. Echter, voor de afwisseling is het af en toe prettig dat er klanten zijn die ook wel eens iets anders willen zien. Dit keer hadden we een leuk groepje bij elkaar, dat wel eens de duikwrakjes bij Scharendijke West wilde ontdekken.
Duikwrakjes bij Scharendijke West
Deze duiklocatie heeft in principe alle faciliteiten die je zoekt. Er kan geparkeerd worden, er is een mooie duiksteiger en een trap om het water in te gaan, je kan direct weer je fles vullen en je hebt zelfs keus voor je natje en je droogje. Jammer is wel dat parkeren hier niet gratis is en de ruimte wat beperkt. Daarbij is onze ervaring, dat het zicht bij het Kabbelaarsrif en de wrakjes sinds vorig jaar best regelmatig wat tegenvalt. Ondanks dat, is het natuurlijk erg leuk om zo nu en dan weer eens een kijkje te nemen bij de Zeehond, de Rat en de reefballs op deze stek.
Zoals dat gaat tijdens de Nederlandse zomer, hadden we na een paar fantastische (tropische) dagen een bijna herfstachtig weekend te pakken. De regen viel geregeld met bakken uit de lucht en in combinatie met de stevige wind deed het de hele tijd flink koud aan. De stemming zat er echter goed in en vol goede moed werden de setjes opgebouwd en omgekleed. Op het duikcentrum hadden we de briefing al gehad, dus we konden vrij snel naar het water.
Garandeert succes: afdalen bij de boei
Op de steiger en in het water werden de laatste checks gedaan. Aangezien we in totaal met vijf buddyparen waren, hadden we besloten om in twee groepen af te duiken: de ene groep zou beginnen op de Rat, de andere op de Zeehond. Zo zouden we voorkomen dat het erg druk werd op de wrakjes. Dus daar gingen we: eerst even een stukje peddelen aan de oppervlakte. Mijn buddy en ik zouden starten op de Rat, die het meest westelijk ligt. Mocht je niet weten bij welk boeitje je moet zijn, op elke boei staat een letter. R voor de Rat, Z voor de Zeehond en K voor de reefballs (ze zijn een beetje vervaagd, maar nog steeds te lezen).
Aangekomen bij de juiste boei, begonnen we aan de afdaling. Rustig aan langs de ketting naar een meter of tien, waar het dek van het wrak is. De ketting zit bij de Rat vastgemaakt aan de boeg van het scheepje en is flink begroeid met mosselen. Dat betekent dat je ook nog wat te zien hebt onderweg, want naast op elkaar gestapelde schelpen, zitten er ook allerlei anemoontjes, soms wat zeesterren en regelmatig wat spookkreeftjes. Bij sommige boeien wemelt het er van: kleine, doorschijnende friemeltjes, die bij elke stap een soort buiging maken.
Duikwrak de Rat
Op het dek van de Rat konden we niet anders concludeerden dan dat het zicht niet bijzonder was. Een meter was al veel. Wanneer je langs de romp afzakte richting de bodem, werd het al gauw nog slechter. Ter hoogte van de reling en de kajuit was het echter wel te doen en het viel me op (de laatste keer dat ik hier was, is toch al gauw een jaar geleden) dat het bootje best leuk begroeid was. Tussen de vele zakpijpen liepen er aardig wat strandkrabben rond, die soms als ware koorddansers ineens voor je neus op de zeereling balanceerden.
We zwommen het wrakje in ongeveer tien minuten rond en probeerden hier en daar nog wat naar binnen te kijken. Weer aangekomen bij de boeg, zetten we koers richting de Zeehond. Aan de oppervlakte had ik na een kompaspeiling gezien dat die vrijwel pal oost moest liggen ten opzichte van het eerste wrakje. Vol goede moed vervolgden we onze weg. We kwamen de webcam-paal nog tegen, maar het was snel duidelijk dat hier geen beelden opgenomen werden: de bovenkant was open en er hing een kabel uit. Toch jammer.
Door het slik de bodem niet zien
De bodem was amper te zien, hoe dichterbij we kwamen, hoe slechter het zicht werd. Op een gegeven moment kon ik zelfs m'n kompas niet meer aflezen en had ik de indruk dat er zelfs slikdeeltjes in m'n automaat terecht kwamen. Gelukkig knapte het zicht vanaf een meter of tien weer wat op. Desondanks lukte het niet om direct bij de Zeehond aan te komen, want na een tijdje kwamen we een paar reefballs tegen. Ik was er al bang voor geweest: bij een eerdere duik was het me ook niet gelukt om het tweede wrakje onderwater te bereiken. Geen nood, dacht ik, we doen eerst wel een rondje reefballs en kijken dan of we daarna het wrak kunnen vinden. Eventueel via de oppervlakte.
Spontaan rondje reefballs
De reefballs van het Kabbelaarsrif zijn toch anders dan die op de Kerkweg. Ze liggen wat meer verspreid en ik heb de indruk dat het rif ook wat minder hoog is. Wat je hier wel hebt, is het grote aantal Noordzeekrabben en de flinke populatie zeesterren. Om de een of andere reden zijn zeesterren op andere plekken veel minder aanwezig. Hier kom je echter flinke jongens tegen. We deden een kort rondje, kwamen nog een eenzame steenbolk tegen, en terwijl ik mezelf afvroeg of we nog een poging moesten doen om al duikend bij de Zeehond te geraken, kwam ik een collega tegen waarvan ik vrij zeker wist dat hij net van dat wrakje kwam. Ik besloot om zijn spoor terug te volgen. En alsof het zo gepland was, kwamen we inderdaad bij het afgezonken motorsailertje te terecht.
Duikwrak de Zeehond
De Zeehond ligt net wat ondieper dan de Rat en het zicht was hier ook net wat beter, anderhalf tot twee meter. Het is wel oppassen om het wrak niet aan te raken, want bij elke beweging stuift er aardig wat sediment omhoog, net als bij het andere wrakje. Ook dit bootje is inmiddels leuk begroeid en er zit al aardig wat leven op. Krabbetjes, hooiwagenkrabbetjes, botervisjes en op de giek zaten een paar flinke steurgarnalen. Een van de achterstagen verwarde ik eerst met de lijn naar de boei, maar ook hier is dit een ketting die vanaf de boeg naar de oppervlakte loopt. Door het betere zicht heb je hier echt het idee dat je op een wrak duikt. De boot is goed te herkennen. Een klein kwartier is voldoende om rustig een rondje te maken en even bovendeks te kijken. Overigen is het ook leuk om even langs de romp en de spiegel te zwemmen, ook hier is het wrakje leuk begroeid.
Na deze verkenning van de Zeehond keerden we terug naar de reefballs. We zwaaiden nog even naar de kreeften en duiken rustig aan richting de kant. Na 50 minuten besloot ik vanaf twee meter diepte de opsteiging te beginnen. We kwamen zo'n 15 meter voor het platform van de steiger boven. Voor iemand die hier maar een paar keer per jaar duikt, viel me dat helemaal niet tegen... ;-)
Foto's wrakjes en hooiwagenkrab: Yoeri van Es Onderwaterfotografie
Leren wrakduiken?
Wil je meer weten over het veilig beduiken van een wrak? Doe dan een wrakduik-specialty of een begeleide duik op een van de wrakken. Voor meer informatie ga je naar Wrakduiken in Scharendijke.
