Eerste keer Zeeuws zout water
Als gepassioneerde duiker gaat er meestal geen week voorbij of je kan mijn buddy en ik vinden ergens in het Zeeuwse zoute water. Een paar dagen voor deze duikdag hadden een paar mensen van de club waar ik les geef, mij gevraagd of ze eens mee mochten naar Zeeland. Ze waren beide juist Open Water-duiker en ze hadden het een beetje gezien in de zoete plassen rond Antwerpen. Bovendien kwam er een duikreis aan en ze hadden toch graag eens zout water geproefd.
Nu rees de vraag: waar kun je het beste heen met mensen in Zeeland, die nog geen Oosterschelde-ervaring hebben? De voorkeur ging uit naar Strijenham, maar in het naar ginds rijden maakte mijn vaste buddy me opmerkzaam, dat het springtij was. Dus werden de auto's gekeerd en ging het richting de Grevelingen. Voor mij de beste plaats daar is Scharendijke, toch zeker als eerste kennismaking. De buddy's stonden al te popelen om het water in te gaan, dus na een woordje uitleg en wandeling naar de trap achteraan bij de pier, konden we het water in. En dan krijg je de voor mensen die de eerste keer in de Oosterschelde duiken zo typische lach op het gezicht. We deden eerst het kleine wrakje aan naast de pier, dit is ondertussen helemaal begroeid en in de gaten vind je veel leven. Daarna gingen we op ongeveer zes meter diepte rond de pier terwijl we, hoewel het zicht niet denderend was, een prachtig zicht hadden op de overvloedige oesterbanken onder de pier. Eens de pier voorbij zakten we af naar een twaalf meter en met het kompas op 270° ging het richting reefballs. Overal waar je kon kijken zaten grote kreeften en steurgarnalen, de altijd aanwezige grondeltjes schoten langs alle kanten of verstopten zich snel in de lege oesterschelpen. Mijn buddy keek haar ogen uit en je zien dat ze van de duik genoot. Vanaf de reefballs en hun gasten ging het in de richting van de kant en iets ondieper om de veiligheidsstop te maken, toen ze me ineens aan de arm schudde en en teken deed naar iets op de bodem. Een zeker 50 cm lange adderzeenaald lag ons roerloos aan te kijken. Net nu ik mijn camera niet bij me had; je zal dat altijd zien... Ondertussen was de lucht in onze flessen ook deftig aan het minderen en begonnen we de duik af te sluiten door op drie meter een beetje het kleine grut te zoeken tussen de stenen en wanneer we aan de steiger ons hoofd boven water staken hadden we 70 minuten gedoken. 70 minuten die mijn buddy niet snel zal vergeten.Vergeten wrakje
Volop leven bij de reefballs
